سال ۲۰۰۲ که یک بازیکن ۲۱ ساله سوییسی در دور اول مسابقات ویمبلدون شکست خورد و حذف شد، کسی فکر نمی کرد که سیزده سال بعد همان جوان که حالا از ریش سفیدان تنیس شده در حالی که هفت مقام قهرمانی را یدک می کشد، در دهمین فینال خود ظاهر شود.
تا آن زمان این بازیکن سوییسی چهار بار در مسابقات گرانداسلم ویمبلدون ظاهر شده بود که سه بارش را در همان مرحله اول حذف شده بود. این واقعیت که او در ۱۹۹۸ هم در انفرادی و هم در دوبل نوجوانان قهرمان ویمبلدون شده بود چندان مهم به نظر نمی آمد. مگر چند نفر از قهرمانان نوجوان در بزرگسالی هم موفق بوده اند؟
در سال ۲۰۰۳ که او در فینال ویمبلدون مارک فیلیپوسیس استرالیایی را شکست داد و به مقام قهرمانی رسید دیگر ناشناخته نبود. او توانسته بود با رسیدن به فینال ۹ تورنمنت تور حرفه ای تنیس که هفت قهرمانی نصیبش کرد تا ردیف چهارم رده‌بندی جهانی مردان بالا برود. او پس از ویمبلدون هم در فینال تورنمنت نهایی تور حرفه ای ها آندره آغاسی بازیکن نامدار آمریکایی را شکست داد و نفر دوم رده‌بندی جهانی شد.
حالا دیگر همه راجر فدرر قهرمان سوییسی را می شناختند. پنج سال بعد که فدرر صاحب پنج مقام قهرمانی پی در پی ویمبلدون و هفت قهرمانی گرانداسلم های دیگر شده بود همه به این نتیجه رسیده بودند که تنیس جهان در سلطه فدرر است.
اما با وجود تمام این موفقیت ها فدرر هنوز نتوانسته بود پیروزی هایش را در زمین خاک رس جام آزاد فرانسه، رولان گاروس، تکرار کند. او ده بار در پاریس ناکام شده بود که چهار بار آخرش یک بار در نیمه نهایی و سه بار در فینال در برابر رافایل نادال بازیکن جوان اسپانیایی بود.
وقتی که نادال که پنج سال جوان تر از فدرر بود پیروزی های خاک رس پاریس را در زمین چمن لندن هم تکرار کرد و در فینال ویمبلدون ۲۰۰۸ پس از دوبار ناکامی فدرر را شکست داد و نه تنها قهرمانی ویمبلدون که صدرنشینی رده بندی جهانی را هم از او گرفت، خیلی ها کار قهرمان سوییسی را تمام شده انگاشتند.
اما یک سال بعد فدرر با استفاده از فرصتی که شکست نادال در دور یک هشتم نهایی رولان گاروس برایش فراهم کرده بود برای اولین بار در جام آزاد فرانسه قهرمان شد و گرانداسلم خود را تکمیل کرد و بعد با پیروزی در ویمبلدون صاحب پانزده جام گرانداسلم شد که یکی بیشتر از رکورددار قبلی پیت سمپراس قهرمان آمریکایی بود. فدرر همچنین توانست به صدر رده بندی جهانی باز گردد.
پس از آن فدرر دو جام گرانداسلم دیگر را هم از آن خود کرد، جام آزاد استرالیا در ۲۰۱۰ و ویمبلدون در ۲۰۱۲. او یک بار دیگر هم به فینال رولان گاروس در ۲۰۱۰ رسید و دو بار هم به فینال ویمبلدون پارسال و امسال.
از سال ۲۰۱۰ که نادال بار دیگر صدرنشینی رده بندی جهانی را از فدرر گرفت، قهرمان سوییسی دیگر به جز ۱۷ هفته در ۲۰۱۲ هرگز به صدر بازنگشت اما توانست جایگاه خود را در میان چهار نفر اول رده بندی حفظ کند و اکنون پس از نوواک جوکوویچ قهرمان صرب در ردیف دوم است.
دستاوردهای فدرر ۳۴ ساله طی ۱۶ سال حضور در تنیس حرفه ای بی نظیر است. او در ۸۶ تورنمنت رسمی از جمله ۱۷ گرانداسلم (رکورد جهانی) و ۲۳ ماسترز یکهزار قهرمان شده و مجموعا ۳۰۲ هفته (رکورد جهانی) نفر اول جهان بوده که ۲۳۷ هفته اش (رکورد جهانی) پی در پی بوده است.
فدرر در ۱۷ جام ویمبلدون حضور داشته که در ده تایش به فینال رسیده و هفت بار سربلند از فینال بیرون آمده. او تنها کسی نیست که هفت بار قهرمان این جام شده. پیت سمپراس آمریکایی و ویلیام چارلز رنشاو بریتانیایی (در قرن نوزدهم) هم به این مهم دست یافته اند. اما هیچ یک از آنان ده بار به فینال نرسیده اند و درخشش فدرر را نداشته اند.
خیلی ها که کم هم نیستند فدرر را بهترین بازیکن در تاریخ این ورزش می دانند. اما این اعتقاد همه‌گیر نیست و یا حداقل تا زمانی که بازیکنان همچنان فعال هستند و امکان تغییر همه چیز وجود دارد، نباید چنین رأی هایی داد.
اما بعضی دستاوردها به این زودی ها قابل رقابت کردن نیست. مثلا رکورد ۹ پیروزی رافایل نادال در رولان گاروس دست کم تا ۹ سال دیگر پای برجا می ماند و ۹ سال دیگر هم فقط در صورتی شکسته می شود که کسی که تاکنون یک بار قهرمان آن جام شده ۹ بار دیگر پشت سر هم آن را ببرد.
در میان بازیکنان فعال تنها فدرر و هموطنش استانیسلاو واورینکا هستند که قهرمان رولان گاروس شده اند. با در نظر گرفتن سن و سال این بازیکنان بعید به نظر می آید که ۹ سال دیگر همچنان در حد قهرمانی گرانداسلم باشند. به همین جهت نادال به حق سلطان رولان گاروس یا سلطان تنیس روی خاک رس نام گرفته است.
رکورد فدرر در ویمبلدون هم همینطور است. او اگر یکشنبه در فینال پیروز شود، که نحوه بازی بدون نقص و قدرتمندش در نیمه نهایی در برابر اندی ماری نشان داد که احتمالش ضعیف نیست، صاحب هشت مقام قهرمانی می شود که رکورد جدیدی است و کار رقبایی را که در پی شکستن رکوردهای او هستند، بسیار مشکل تر می کند.
اما حتی اگر فدرر نتواند روز یکشنبه نوواک جوکوویچ را شکست دهد و برای هشتمین بار قهرمان شود، باز هم دستاوردهایش در ویمبلدون غیرقابل رقابت است و می توان به حق او را سلطان ویمبلدون یا سلطان تنیس روی چمن خواند.
